Ο ΧΜ-ΙΙΑ είναι ντυμένος με απαλό σαμπανιζέ χρώμα, έχει ένα υπέροχα ρετρό layout, ενώ απουσιάζουν παντελώς τα στοιχεία εντυπωσιασμού - με εξαίρεση, βέβαια, το βάρος του που πλησιάζει τα 20 κιλά.  

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

Παρ’ ότι εξαιρετικά φινιρισμένο, το σασί του Mactone δεν πρόκειται να πείσει τον συνηθισμένο στις δυτικές υλοποιήσεις καταναλωτή, δηλαδή ότι πρόκειται για ενισχυτή αυτής της κατηγορίας τιμής. Αυτός εδώ ακολουθεί τη λογική της απλότητας και της μικρής ενεργειακής αποθήκευσης, όπως και οι Lamm.

Η πρόσοψή του είναι αρκετά λεπτή, διανθισμένη με τα απαραίτητα ρυθμιστικά με υποδειγματικά εργονομικό τρόπο. Εδώ, το μόνο που σπάει τα τετριμμένα είναι ο διακόπτης-επιλογέας ανάμεσα στην πηγή και στις δύο εισόδους tape.

 Παρόμοια κινείται και η πίσω όψη του, με απλότητα και λειτουργικότητα. Στο δεξί της τμήμα βλέπουμε τρεις παροχές τροφοδοσίας για άλλες συσκευές, με πρίζες αμερικανικού τύπου, χωρίς γείωση, όπως ανέκαθεν συνέβαινε με τους ιαπωνικούς δικάναλους ολοκληρωμένους. Αριστερά θα βρείτε τον ακροδέκτη γείωσης του σασί, ο οποίος είναι πολύ χρήσιμος για να ακούσετε σωστά. Όπως και στο Leben, το σασί δε λαμβάνει γείωση από την τροφοδοσία.

Έτσι, αν η πηγή σας είναι αγείωτη, στο σασί του θα αναπτυχθούν φορτία και θα τρέμει κατά το άγγιγμα. Τραβώντας ένα καλώδιο από αυτόν τον ακροδέκτη προς τη γείωση κάποιας πρίζας, το μηχάνημα ησυχάζει, ενώ όσοι πειραματιστούν με το εν λόγω καλώδιο δε θα χάσουν. Ο Μactone διαθέτει μόνο μία έξοδο, η οποία δε δίνεται στα χαρακτηριστικά του ενισχυτή σε τι αντίσταση αντιστοιχεί, οπότε θα υποθέσω ότι βρίσκεται κοντά στα 5Ω.  

Ο ενισχυτής αποτελεί μια ultralinear υλοποίηση της 6550, αν και το κομμάτι της δοκιμής ήρθε με Sovtek KT88. Στην είσοδο λειτουγεί μια 6Ν1P της Sovtek και στην οδήγηση από μια 12ΒΗ7 της Electroharmonix.

Δεν είναι τυχαίο, από την πολυετή ιστορία της εταιρείας, ότι τα κυκλώματα έχουν κάποιο όνομα.

Το βασικό κύκλωμα ονομάζεται XM-I και υλοποιεί την ιδέα του Direct Linear System, κάτι που στην πράξη μεταφράζεται με μειωμένο αριθμό εξαρτημάτων. Τέλος, ο μετασχηματιστής εξόδου αναφέρεται ως XM-IIA και είναι αυτός που δίνει το όνομά του στον ενισχυτή. Η υλοποίηση θυμίζει πολύ αυτήν του Leben, αλλά είναι πιο ανεπτυγμένη χωροταξικά.

Χωρίζεται σε δύο επίπεδα, με το επάνω να φιλοξενεί τις λυχνίες και τους μετασχηματιστές, διαχωρισμένα μεταξύ τους από τη μεταλλικη ποδιά που αγκαλιάζει τις λυχνίες. Ανάμεσα στους ογκώδεις μετασχηματιστές του Mactone έχει χωρέσει ένα σταθεροποιητικό πηνίο choke, αλειμμένο με κάποιο βερνίκι, δίπλα από τους δύο μεγάλους πυκνωτές τροφοδοσίας της Nippon Chemicon. To κάτω επίπεδο περιέχει τα υπόλοιπα εξαρτήματα καλωδιωμένα στο χέρι με προσοχή, όπου ξεχωρίζουν οι γαλάζιοι πυκνωτές φιλμ της Nitsuko.

Κι εδώ υπάρχουν χάλκινες μπάρες τύπου ταινίας που βοηθούν στην τάξη. Μια γρήγορη συγκριτική ματιά στα εσωτερικά των δύο ενισχυτών αποκαλύπτει ότι ο Mactone έχει σημαντικά μικρότερο πλήθος εξαρτημάτων, όπως ακριβώς δηλώνει και ο κατασκευαστής του. Τέλος, το ποτενσιόμετρο είναι κι εδώ η κλασική επιλογή του μπλε Alps.  

MΟΥΣΙΚΗ

Ο Μactone κάνει εξαρχής σαφές ότι δε θα μας «πλημμυρίσει» με μπάσα και πρίμα, ούτε θα πετάξει τις δυναμικές του επάνω μας. Oυσιαστικά, συμβιβασμός υπάρχει –αν υπάρχει- μόνο στις χαμηλές συχνότητες που δεν είναι υποηχητικές, φτάνοντας απλώς τα 20Ηz (τιμή κατασκευαστή), ενώ στην πράξη τα μπάσα του δείχνουν να υπολείπονται λίγο σε έκταση από τον Leben, τον PrimaLuna και, γενικά, τη νόρμα στους λαμπάτους.

Λέω «δείχνουν», γιατί όσο πιο προσεκτικά τον άκουγα, τόσο διαπίστωνα ότι το βαθύ μπάσο στους άλλους είναι μια πίεση ελαφρώς εκτός χρόνου, που αναταράζει με τη σειρά της, μετατοπίζει τα δρώμενα στο υπόλοιπο φάσμα θολώνοντάς τα.

Επίσης, πρόκειται για μια εντύπωση που σύντομα ξεχνιέται, καθώς ο ενισχυτής παίζει και ζεσταίνεται, αντί να ενοχλεί όλο και περισσότερο. Έτσι, δε θεωρώ αυτό το σημείο άξιο προσοχής ή πόσο μάλλον ανησυχίας, απλώς το αναφέρω επειδή το πρόσεξα.

Το ηχόχρωμα του XM-IIA δε θα έπρεπε να παράγεται από ένα ζεύγος Sovtek KT-88 σε διάταξη push-pull. Δεν έχει το δικαίωμα αυτή η ρωσική λυχνία, την οποία έχω κατηγορήσει πολλές φορές στο παρελθόν για παχύ και μεταλλικό ήχο, να αποδίδει τόσο παραδεισένια.  

Ο Μactone, εντελώς επιγραμματικά, έχει δραματικά περισσότερη ανάλυση και λεπτοφυή ανάπτυξη από τον Leben ή από όποιον άλλο push-pull λαμπάτο έχω ακούσει, τσακίζοντας άνετα πολλά, πάρα πολλά single-ended. Η παρουσία υπολειμματικού θορύβου είναι αφάνταστα χαμηλή, όπως φάνηκε μέσα από ηχεία των 104dB.

Προσοχή, δε μιλάω για ησυχία με την έννοια του φουσκωμένου σήματος, αλλά για πληροφορία που φτάνει... έως το κόκαλο εντελώς γραμμικά, πεντακάθαρα, με αφάνταστη πυκνότητα αρμονικών και σχεδόν απόλυτη χρονική ευθυγράμμιση.  Αυτήν την ποιότητα τόνου, το λεγόμενο «τίμπρο», το έχω ακούσει μόνο μέσα από εκλεκτά SET με 300Β mesh plate και από τον υβριδικό ενισχυτή ρεύματος Ultrasound Paradox.

Ωστόσο, εδώ στον Mactone αυτό συνυπάρχει με 45 πανίσχυρα Watt που χτίζουν μια πελώρια εικόνα και αποδίδουν τόσο αβίαστα και με φυσικό παλμό τις δυναμικές του μπάσου, τόσο αέρινα και απαραμόρφωτα, ακόμη και χωρίς την ανάγκη για υπερευαίσθητα ηχεία.

Ο Μactone, άλλωστε, με βοήθησε πολύ στην αξιολόγηση των ηχείων τής Ayon και της FJ (δοκιμή σε άλλες σελίδες του παρόντος τεύχους), τα οποία διαθέτουν κλασικές ευαισθησίες, αν και εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι το ηχόχρωμά του ήθελε κάτι ακόμη πιο ανάλαφρο και αέρινο για να εκφραστεί σε όλο του το μεγαλείο.  

Ο Μactone είναι ο καλύτερος λαμπάτος που άκουσα τα τελευταία χρόνια στο σύστημά μου. Ένα κομψοτέχνημα τονικής ακρίβειας, ανάλυσης και διαφάνειας, μια ένεση φυσικής μαγείας που ξαναφέρνει το τριπ στην ακρόαση με λυχνίες χωρίς να προκαλεί θυσίες στην οδήγηση. Όταν οι δυτικοί... σνομπάρουν τις Sovtek και τα Alps, προσφέροντας εναλλακτικά ψίχουλα βελτίωσης, οι σοφοί Ιάπωνες στη Mactone πιάνουν τον εσωτερικό παλμό του κόσμου, υποτάσσουν τα υλικά και χορεύουν... πολύ πιο πάνω από το έδαφος.  

TAYTOTHTA

Ισχύς: 2x45Wrms

Απόκριση: 20Ηz-50KHz

Ευαισθ./αντίσταση: 100mV/50ΚΩ

Είσοδοι: 4 line, 2 tape

Έξοδοι: 2 tape out, 5Ω

Διαστάσεις (ΠxΥxΒ): 40,5x18x33 εκ.

 Βάρος: 19 κιλά