Κάπου ανάμεσα στις εμπορικές κορυφές της Adele και της Beyoncé, τέσσερις πενηντάρηδες που αρνούνται πεισματικά να αποχωριστούν τον θρόνο τους, μπορούν ακόμη να κάνουν όλον τον πλανήτη να ασχολείται με το «γραφικό» heavy metal.

Αν αυτό το γεγονός δεν σας προκαλεί ατελείωτη ηδονή από μόνο του, το Hardwired… to Self-Destruct σίγουρα θα τα καταφέρει.

Το Death Magnetic σήμανε την επιστροφή στον εγκαταλελειμμένο '80s εαυτό τους, το HTSD καταφθάνει ως μια πιο ενστικτώδης, άνευ σχεδίου ποικιλία, με χώρο για όλες τις ταχύτητες και όλες τις γεύσεις. Στην οκταετία (!) που μεσολάβησε μεταξύ των δύο, οι Metallica αυτονομήθηκαν ακόμη περισσότερο, δημιουργώντας την δική τους δισκογραφική, και στον δημιουργικό τομέα ανέλαβαν επί της ουσίας και την παραγωγή, με σκοπό μια επίδειξη ισχύος υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Ο συγκεντρωτισμός γίνεται εμφανής με μια απλή ματιά στα credits: Έντεκα στα δώδεκα κομμάτια φέρουν μόνο δύο υπογραφές, αυτές των κυρίων Hetfield και Ulrich.

Το αποτέλεσμα; Τα «Moth Into Flame», «Dream No More», «Halo on Fire» και το αποτεφρωτικό «Spit Out the Bone» είναι μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα, χωρίς χρονολογικούς προσδιορισμούς/περιορισμούς. Οι μυημένοι αντιλαμβάνονται την αξία αυτής της δήλωσης, οι αλλόθρησκοι την αμφισβητούν, οι Metallica συνεχίζουν να κυνηγούν τους δαίμονες τους και ταυτόχρονα να σκοτώνουν τους δικούς μου.

Blackened Recordings 

9/10
ΡΩΜΑΝΟΣ ΤΕΡΖΗΣ