Έτσι, κανένα καλοκαίρι μου δεν τελειώνει ήσυχα, καθώς εγκαταλείπω τους πάντες για τη Γερμανία. Για εμένα η IFA λειτουργεί ως πύλη, από την οποία μια εποχή φεύγει και μια νέα έρχεται.

Από την παραλία σε «strictly business» περιβάλλον και από τη ζέστη με το κοντομάνικο στο κρύο με γραβάτα και σακάκι. Αυτό που με στενοχωρούσε πάντα είναι ότι ποτέ δεν έβλεπα το Βερολίνο, ποτέ δεν ξέφευγα από το πρόγραμμα. Χανόμουν στην Έκθεση από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα που έκλινε και στη συνέχεια στο ξενοδοχείο, σε επιπλέον παρουσιάσεις, όπως είναι η απονομή των βραβείων EISA, και σε συναντήσεις με εταιρείες.

Πού χρόνος να ανέβω στον πύργο της Αλεξάντερ Πλατς, πού ώρα να περάσω από το «Τσεκ-πόιντ Τσάρλι» ή να κάνω περίπατο στην οροφή της Γερμανικής Βουλής. Για το Τείχος δεν έχω παράπονο.

Το «βίωσα» όταν υπήρχε και το «πάτησα» στην Πτώση του μαζί με το συνάδελφο Τάσο Τέλλογλου, που ήταν ανταποκριτής στη Γερμανία για την εφημερίδα «Η Καθημερινή».

Εκτός από το Τείχος, όλα τα μνημεία και τα περίφημα κτήρια του Βερολίνου τα έβλεπα πίσω από τα παράθυρα των λεωφορείων που πήγαιναν στην Έκθεση, στην απογείωση του αεροπλάνου από το Τέγκελ και σε φωτογραφίες.

Ποτέ δεν είχα δει, επίσης, το Βερολίνο το μεσημέρι. Ήμουν πάντα στην Έκθεση. Κάθε χρόνο έφευγα με την υπόσχεση του χρόνου να καθίσω δύο ημέρες παραπάνω για να δω την πόλη. Έτσι, φέτος έκλεισα τα εισιτήρια πιο νωρίς, και τις τρεις ημέρες που χρειάζονται για την κάλυψη της Έκθεσης και των επαφών, τις έκανα τέσσερις. Είπα μία ημέρα για το Βερολίνο.

Στις 30 Αυγούστου, πρωί-πρωί, βρισκόμουν στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, την ίδια ημέρα το μεσημέρι είχαν παρουσιάσεις η Panasonic και η Sony. Η Έκθεση θα άνοιγε για το κοινό την 1η Σεπτεμβρίου. Αργά το απόγευμα ξέκλεψα ελάχιστες ώρες για την πόλη και πήγα στο περίφημο Sony Center στην Ποτσντάμερ Πλατς.

Είχα πάει πολλές φορές εκεί, όμως ήταν η πρώτη φορά που δε συνοδευόμουν από εταιρεία. Ήμουν ελεύθερος. Με κυρίευσε η ομορφιά της πόλης, η ηρεμία των ανθρώπων και το κοσμοπολίτικο περιβάλλον. Πόσο λείπουν από την Αθήνα αυτά τα στοιχεία!

Συνειδητοποίησα πόσα έχω χάσει στα «30 και» ταξίδια μου στο Βερολίνο. Την επομένη νωρίς το πρωί στην Έκθεση για τις συνεντεύξεις Τύπου και το απόγευμα για την παρουσίαση των νέων προβολέων της Epson. Για καλή μου τύχη, αυτή η παρουσίαση ήταν δίπλα από την περίφημη πύλη του Βρανδεμβούργου.

Ξέκλεψα πάλι χρόνο από τις παρουσιάσεις και ανακατεύτηκα ανάμεσα στους τουρίστες και τους ντόπιους. Διαπιστώνω ότι το Βερολίνο μου αρέσει ακόμα περισσότερο. Την Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου άνοιξε η Έκθεση. Έπρεπε να τη δω με κόσμο, μόνο τότε η IFA αποκτά χρώμα, μουσική και ζωή. Τις προηγούμενες «ημέρες των δημοσιογράφων» όλα είναι σκοτεινά, με έντονη την οσμή της φρέσκιας μπογιάς στο χώρο.

Μου έμεινε ακόμα μία ημέρα. Αυτήν τη φορά αποφάσισα να περπατήσω από την Ποτσντάμερ Πλατς έως την πύλη του Βρανδεμβούργου και από εκεί στην Αλεξάντερ Πλατς.

Αν και ήταν αργά, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κόσμο, τα εστιατόρια γεμάτα από χαμόγελα, τα ταξί ασταμάτητα. Χαιρόσουν κάθε γωνία, κάθε στιγμή. Πόσο λείπουν αυτές οι εικόνες από τη σημερινή Αθήνα!

Τα βράδια η πόλη μας έχει ερημώσει, οι άνθρωποι δε μιλούν πια και σπάνια βλέπεις χαμόγελα. Λες και έχουμε εξαγάγει όλη τη ζωντάνια μας... στο Βερολίνο. 

Αν και έχω πάει στο Βερολίνο πάνω από τριάντα φορές, υποσχέθηκα στον εαυτό μου την επόμενη να μην έχει IFA, ώστε να ζήσω λίγο όπως... παλιά στην Ελλάδα.