Αν ψάξει κανείς στον ελληνικό κινηματογράφο, θα εντοπίσει πολλές τέτοιες σκηνές. Ήταν μια εποχή που δυστυχώς δεν έχω ζήσει, όπου μπορούσε κανείς να καλέσει για ακρόαση στο σπίτι του «γνωστά» ονόματα για live ακρόαση. Μετά ήρθαν τα στερεοφωνικά, οι δίσκοι, ο ΗΧΟΣ, οι DJs, η οικονομική ευμάρεια... και έδιωξαν τους μουσικούς από τα σαλόνια μας. Έτσι, η live μουσική είχε πεδίο... δράσης μόνο ειδικές αίθουσες, κλαμπ ή συναυλιακούς χώρους. Ώσπου φθάσαμε στο στην οικονομική κρίση. 

Δεν ξέρω αν κυκλοφορείτε τα βράδια, αν πηγαίνετε σε χώρους που παίζουν μουσική ή σε κλαμπ. Η νύχτα στην Αθήνα έχει αλλάξει, τις καθημερινές όλα τα μαγαζιά είναι άδεια και το πλήθος των μουσικών, που τα τελευταία χρόνια δεν είχαν χρόνο ούτε για διάλειμμα, τώρα είναι βουβοί και άπραγοι. Όσο γνωστά ονόματα κι αν είναι. Το ίδιο συμβαίνει στο χώρο των DJs, η ανεργία είναι πολύ μεγάλη και η δουλειά τους έχει περιοριστεί σημαντικά. 

Όχι γιατί ο κόσμος δεν ακούει πια μουσική, αλλά γιατί έχει αλλάξει η ελληνική «αγορά» του live και της «κοινωνικής» ακρόασης. Για ένα μαγαζάτορα είναι φθηνότερο και πιο αποτελεσματικό να έχει live μπάντα στο μαγαζί του από το να απασχολεί κάποιον DJ. Εξαιρετικοί καλλιτέχνες, με τεράστιες μουσικές σπουδές και ταλέντο εμφανίζονται κυριολεκτικά «όπου να ’ναι». 

Έτσι ξαναγύρισε το live στα μαγαζιά, οι «γνωστοί» μουσικοί δεν ντρέπονται πια να εμφανιστούν ακόμα και σε «μπαράκια της γειτονιάς» και φθάσαμε στην επίμαχη σκηνή της ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας που σας έλεγα στην αρχή. Λέτε το επόμενο βήμα να είναι η επιστροφή του live στα σπίτια μας; Γιατί όχι. Σε εποχές τόσο σκληρής οικονομικής κρίσης μια at home συναυλία δε φαντάζει ουτοπία. Οι μουσικοί θέλουν να εργαστούν, και υπάρχουν τόσο αξιόλογοι καλλιτέχνες εκεί έξω, που κανένα high end audio σύστημα, όσο ακριβό κι αν είναι, δεν μπορεί να αποδώσει καλύτερα. Οι παλιοί μουσικόφιλοι το έζησαν το live στο σπίτι. Εμείς γιατί όχι;