Στην τελευταία δοκιμή για το πικάπ της Dual 505 που έγινε το Δεκέμβριο του 1999 γράφαμε: «Πόσες δοκιμές έχουν δημοσιευτεί για το “505” της Dual, μήπως άλλες τόσες μας επιφυλάσσει και ο νέος αιώνας; Το “505” είναι εδώ και συνεχίζει τη μοναχική πορεία του...».
Αλήθεια πόσο δίκιο είχε ο συντάκτης εκείνης της εποχής σήμερα, δέκα χρόνια μετά, και τα Dual επιστρέφουν στην ελληνική αγορά και, γενικά, στη μουσική πραγματικότητά μας. Ήταν το καλύτερο πικάπ για τα χρήματα του - τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Η κατασκευή του, αν και έδειχνε απλή, εντούτοις δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ήταν μια σχεδίαση πάνω σε ανάρτηση με το κυρίως σώμα του πικάπ να είναι από μέταλλο, ενώ το πλατό ήταν διαιρετό και το υποπλατό κατασκευασμένο από πλαστικό υλικό. Η οδήγηση γινόταν από ένα 24πολικό σύγχρονο κινητήρα μέσω ελαστικού ιμάντα.
Όταν ο βραχίονας έφθανε στο τελευταίο εσωτερικό αυλάκι του δίσκου, υπήρχε ένας ειδικός μηχανισμός που τον σήκωνε. Αυτό ήταν πολύ χρήσιμο, ώστε να προλάβουμε διάφορες φθορές επί της κεφαλής. Όλοι οι υπόλοιποι μηχανισμοί που είχαν εμφανιστεί μέχρι τότε στα πικάπ, απλώς απευθύνονταν σε τεμπέληδες και έκαναν κακό στην ήχο.
Τα τελευταία χρόνια, περίπου σαράντα, τα πικάπ που αγαπήθηκαν περισσότερο από τον κόσμο και που ταυτόχρονα έπαιζαν (και παίζουν) πολύ καλά είναι μετρημένα στα δάκτυλα. Το ίδιο ισχύει ακόμη και σήμερα, τι κι αν εμφανίστηκαν νέοι κατασκευαστές, όπως οι Project και Clearaudio; Πάντα θα ισχύει το εξής (όπως και τότε): Αν κάποιος ήθελε κάτι πολύ καλό, έπαιρνε Linn Sondek.
Μια πιο υποφερτή και προσιτή λύση ήταν το Thorens ΤD160. Αν κάποιος ήθελε ένα πικάπ αντοχής και αξιοπιστίας, σίγουρα πήγαινε προς το SL-1200 της Technics, και ειδικά στη δεκαετία του ’80, αν ήθελε τη χρυσή τομή μεταξύ κόστους και απόδοσης, θα την έβρισκε μόνο στο Dual 505. Αυτά τα μοντέλα των Linn, Thorens, Technics και Dual έχουν κυκλοφορήσει σε μεγάλους αριθμούς.
Έτσι, είναι βέβαιο ότι υπάρχουν ιδιοκτήτες εκεί έξω που τα έχουν κάπου καταχωνιασμένα και καλό είναι να τα φρεσκάρουν... αφού τα πικάπ είναι πια στη μόδα. Αλλιώς να τα χαρίσουν τώρα στα εγγόνια τους, ώστε να ανακαλύψουν και αυτά τη μαγεία του βινυλίου. Όλα τα παραπάνω πικάπ είναι ακόμη και σήμερα διαθέσιμα στην αγορά, και αυτό σημαίνει πολλά.
Σημαίνει ότι σαράντα χρόνια τώρα λίγα άλλαξαν στη μουσική αναπαραγωγή. Σημαίνει, επίσης, ότι ο χώρος του ήχου έχει κλασικές αξίες, κάτι που δεν μπορεί να το υπερηφανευτεί κανένας άλλος τομέας της τεχνολογίας, για παράδειγμα της φωτογραφίας, των υπολογιστών, της κινητής ή της τηλεόρασης.
Ο ήχος είχε κατακτηθεί από τότε, τώρα αν στη ψηφιακή εποχή έγινε πιο εύκολος (και πιο προσιτός), αυτό είναι άλλο θέμα.
