Τη δεκαετία του ’80, όποιο τηλέφωνο αναγνώστη κι αν σηκώναμε στο περιοδικό, η συνηθισμένη ερώτηση ήταν: «Ποιο πικάπ να αγοράσω;» και η απάντησή μας ήταν πάντα: «Το 505 της Dual». Το πικάπ αυτό ήταν νικητής στα συγκριτικά τεστ, νικητής στις καρδιές μας και κυρίαρχος στα πρώτα εκείνα βήματά μου ως reviewer. Ήταν το iPod της εποχής.
Τόσο πολύ το είχα «μπουχτίσει», που, αν και στο στούντιο του περιοδικού υπήρχε πάντα ένα «505», αυτό που αγόρασα τελικά για το σπίτι -από αντίδραση- ήταν ένα πικάπ της Rotel. Η Dual, μια γερμανική εταιρεία, είναι βέβαια πολύ πιο παλιά από το περιοδικό. Εγώ τη γνώρισα μέσα από τα πικάπ της, όπως γνώρισα και τους αντιπροσώπους της στην Ελλάδα.
Δε θα ξεχάσω τη φωνή του κυρίου υπευθύνου της εταιρείας Αφοί Λαμπρόπουλοι, που αντιπροσώπευε τότε την Dual, όπως και την Toshiba. Τότε «έπαιξε» το μοντέλο CS 505-2, που έλεγαν ότι ήταν 1ο σε πωλήσεις στην Ευρώπη - παλαιότερα ήταν το CS 103 με πλατό από αλουμίνιο [τότε ήταν στη μόδα τα ελαφριά πλατό(;)] με φωτιζόμενο στροβοσκόπιο.
Τα χρόνια πέρασαν, οι Αφοί Λαμπρόπουλοι έπαψαν τις επιχειρήσεις τους, η Γερμανία ενώθηκε και η Dual εξαφανίστηκε, εκτός μικρών αναλαμπών, από την αγορά. Όταν πριν από ελάχιστα χρόνια πληροφορηθήκαμε ότι η Dual επιστρέφει στην Ελλάδα από την Ακουστική Κρήτης, τα πλατό της άρχισαν και πάλι να περιστρέφονται.
Πολλοί έτρεξαν να επισκευάσουν τα παλιά τους Dual, ενώ άλλοι αγόρασαν καινούργιο. Θα πρέπει να πούμε πως η Dual των πικάπ καμία σχέση δεν έχει με την Dual των HΠΑ, αν και μοιράζονται κοινή καταγωγή. Πριν από μερικά χρόνια η Dual πούλησε το brand στην Αμερική, και αυτοί που το απέκτησαν κατασκευάζουν σήμερα από GPS μέχρι car audio. Λες και η μοίρα, όπως λέει και το όνομά της (διπλό) την ήθελε δύο ανεξάρτητες εταιρείες· την Dual της Αμερικής με τα κινέζικα προϊόντα και την Dual των πικάπ.
Η δική μας, η Dual των πικάπ, που χρησιμοποιεί το παλιό λογότυπο, ανήκει στον Alfred Fehrenbacher, ένα μηχανικό της ένδοξης εποχής της Dual, που κράτησε όλα τα σχέδια, τα εργαλεία και την τεχνογνωσία. Αυτός και η οικογένειά του συνεχίζουν πια τον αναλογικό αγώνα της ανάγνωσης δίσκων βινυλίων της Dual.
Ο Alfred Fehrenbacher μπορεί να κατασκευάσει ως καινούργια όλα τα παλιά μοντέλα της εταιρείας, πράγμα που κάνει προοδευτικά, χρησιμοποιώντας όμως σημερινά υλικά, που είναι και πιο αποτελεσματικά.
Με την ευκαιρία της σελίδας, θα σας εξομολογηθώ κάτι που μου συνέβη πριν από πέντε χρόνια. Περπατώντας στις γειτονιές του κέντρου των Αθηνών, δίπλα από έναν κάδο απορριμμάτων, μέσα σε μια διάφανη σακούλα υπήρχε ένα λευκό πικάπ της Dual. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία -δεν είμαι συλλέκτης παλιών αντικειμένων, βλέπετε-, αλλά το λυπήθηκα που θα κατέληγε σε κάποια χωματερή.
Το «υιοθέτησα» και το πήγα σπίτι. Εκεί ανακάλυψα όχι μόνο ότι ήταν το δεύτερο μοντέλο της Dual, που κυκλοφόρησε κάπου τη δεκαετία του ’40, αλλά και ότι ήταν σχεδόν καινούργιο. Ποιος χριστιανός το είχε προφυλάξει όλα αυτά τα χρόνια για να καταλήξει σε μένα; Ακόμα και το καλώδιο τροφοδοσίας με το φις ήταν εποχής και σε άριστη κατάσταση.
Από τότε φιγουράρει στα σαλόνι μου. Αυτή, λοιπόν, ήταν η μεγαλύτερη «επαφή» με την ιστορία της Dual, μια πορεία με πολύπλοκους μεταλλικούς μηχανισμούς και αυτοματισμούς, που ακόμα και στις μέρες μας φαντάζουν μοναδικοί και σύγχρονοι.
