Η μουσική της Juana Molina είναι στριφνή και παράξενη σαν το βιογραφικό της.

Φανταστείτε μια Λατίνα P J Harvey που στο ξεκίνημά της, της έκλεισαν αρκετές πόρτες κατάμουτρα παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο και τις εξαιρετικές μουσικές περγαμηνές της.

Έπρεπε να φτάσει κοντά 40, και στα τέλη των '90s για να ανακαλύψουν οι «ειδικοί» πως οι παραξενιές της δεν ήταν ένας τρόπος για να τραβήξει την προσοχή, αλλά η δική της προσωπική ανάγκη να εκφράσει την έμπνευσή της, μια σχεδόν εξωγήινη έμπνευση. Για πάνω από δύο δεκαετίες η Molina κινείται πάντα στα όρια του ακραίου, σχεδόν δύστροπου πειραματισμού.

Η μουσική της είναι ασύμμετρα θραύσματα κιθάρας, πάντα υπό μια λεπτεπίλεπτη ηλεκτρονική επεξεργασία και ελκυστικά, ζεστά, επίπεδα φωνητικά, που σκεπάζουν φροντιστικά γλυκόπικρες μελωδίες, αποπνέουν μια φαινομενικά απολαυστική χαλαρότητα, που θυμίζει καλοκαιρινά βράδια στο νότιο ημισφαίριο με θέα τις ακτές του Ατλαντικού.

Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά το Wed 21, το Ηalo μοιάζει με μια αναμενόμενη αναδρομή, ένας δίσκος με την γλυκύτητα της ωριμότητας, με ανθρωπιστικές ανησυχίες, εκκεντρικός πάντοτε αλλά ποτέ εχθρικός. Ο ρυθμός ξεδιπλώνεται αβίαστα γύρω από τα φωνητικά κι ένα λεπτό δίχτυ από τον βόμβο του μπάσου και ανεβαίνει στις στιγμές που τα κρουστά, σαν νευρικό καρδιοχτύπι επιβάλλουν την παρουσία τους. Παράξενοι ήχοι από αυτοσχέδια όργανα μιμούνται τον ήχο του ανέμου, θολώνουν σαγηνευτικά το τοπίο εκεί που τα synths επαναλαμβάνουν υπνωτιστικά μάντρα.

Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό αλλά όχι απροσδόκητο, καθώς ακολουθήσει την διαδρομή της μέσα στον χρόνο έχουμε μάθει να περιμένουμε τα πάντα.

9/10
ΚΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ

Grammed