Έχω πιάσει τον εαυτό μου, από ηλικία 17 ετών μέχρι σήμερα, με διάφορες βιντεοκάμερες στα χέρια μου. Από την εποχή που η κάμερα και το σύστημα εγγραφής σε κασέτα ήταν ανεξάρτητες συσκευές έως σήμερα, που η συσκευή λήψης βίντεο έχει γίνει πραγματικά τσέπης.
Αλλά δεν είναι εύκολο να σβηστούν από τη μνήμη μου εκείνες οι πρώτες εικόνες με τις βαριές βιντεοκάμερες και τα συστήματα εγγραφής επ’ ώμου. Ήταν η εποχή που δε γνωρίζαμε από megapixels, από CMOS ή CCD, από υψηλή ευκρίνεια ή από κάρτες μνήμης.
Όλα ήταν βαριά και σκληρά. Η μπαταρία δεν ξεπερνούσε τη μισή ώρα, η κασέτα (VHS ή Βeta) δεν έφτανε ποτέ και η θέα του φακού εντυπωσίαζε τους πάντες, λες και κρατούσες το... iPad της εποχής - το καλύτερο gadget της εποχής. Βέβαια, κόστιζε μια περιουσία, αλλά εγώ είχα από τότε την τύχη, ως εργαζόμενος στο περιοδικό, να έχω πρόσβαση σε τέτοιου είδους συσκευές.
Θυμάμαι συστήματα της Panasonic, της JVC, της Philips, της Grundig και της Hitachi. Ειδικά από την τελευταία, εντύπωση μου είχε κάνει το «σπαστό» επιτραπέζιο-φορητό βίντεο VHS με τον κωδικό VT8, που αποτέλεσε τον προπομπό των ερχόμενων camcorder. Δηλαδή, κάμερας και συστήματος εγγραφής σε μια συσκευή.
Πρώτη η Sony, με την ιστορική Betamovie συστήματος beta -ναι, την είχα δοκιμάσει-, και μετά η επίσης ιστορική Videomovie της JVC συστήματος VHS-C. Αν κρατούσες εκείνη την εποχή κάποιο από τα δύο αυτά μοντέλα, έμοιαζες με... εξωγήινο. Λες και οδηγούσες Ferrari! Πόσους γάμους και βαφτίσια συγγενών είχα «τραβήξει» δε θυμάμαι.
Ήταν μεγάλο προνόμιο να έχεις βιντεοκάμερα, ήσουν ο VIP καλεσμένος παντού. Βλέπω καμιά φορά τα πλάνα της εποχής και λέω κρίμα που δεν υπήρχε το YouTube τότε, ώστε να το γεμίσω με την Αθήνα του 1987, με την Ελλάδα της εποχής και με τις εκθέσεις του εξωτερικού όπου επισκεπτόμουν. Βέβαια, οι εικόνες της εποχής σε σχέση με τις σημερινές δείχνουν φτωχές και μερικές φορές ασπρόμαυρες, αφού ο χρόνος τις ξεθώριασε. Καμία σχέση με τις 1.080 γραμμές των σημερινών ψηφιακών HD camcorder.
Τότε οι γραμμές δεν ξεπερνούσαν τις 280, και τις 576 με την έλευση του συστήματος Super VHS. Η συνέχεια είναι γνωστή. Το beta εξαφανίστηκε, η Sony έβγαλε VHS και όλοι μαζί το γύρισαν στο ψηφιακό. Εκεί είχαμε την είσοδο του Digital 8 από τη Sony, για να φθάσουμε στο ιστορικό και σημαντικό miniDV.
Αναλογικό μεν, ποιοτικό δε. Πολλοί ακόμη χρησιμοποιούν κάμερες miniDV, ήταν ό,τι καλύτερο στη δεκαετία του ’90 αλλά και στα πρώτα χρόνια του 2000. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που η βιομηχανία πέταξε την κασέτα miniDV, για να περάσει ολοκληρωτικά σε κάρτες μνήμες και σκληρούς δίσκους.
Επίσης, δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που έχουμε πραγματικό high definition στα χέρια μας. Οι σημερινές βιντεοκάμερες HD, ακόμα και οι πιο φθηνές, έχουν πολλές φορές καλύτερη ποιότητα εικόνας από εκείνες τις «transformer» συσκευές.
Σήμερα η τεχνολογία της βιντεοκάμερας γνωρίζει ημέρες δόξας και ποιότητας τηλεοπτικών σταθμών. Ζει τις καλύτερές της μέρες, αλλά έχει μεγάλους εχθρούς, που είναι οι φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά τηλέφωνα.
Έτσι, αντί η αγορά να πηγαίνει ανοδικά, παρουσιάζεται πτωτική, αφού όσοι δε «γουστάρουν» ποιότητα αρκούνται στην εικόνα του κινητού ή της ψηφιακής τους. Δεν αντιλέγω. Υπάρχουν φωτογραφικές με θαύμα εικόνα βίντεο, πόσο μάλλον αν δέχονται εναλλακτικούς φακούς.
Τέτοιες γωνίες λήψης που «πιάνω» με την ψηφιακή δεν έχω «δει» ποτέ σε camcorder. Έτσι, αργά ή γρήγορα τα camcorder θα περιοριστούν από την αγορά, και μόνο η μεγάλη και ακριβή κατηγορία θα επιβιώσει.
Οι κατασκευαστές, για να κρατήσουν εν ζωή τις βιντεοκάμερες, τις εξοπλίζουν με GPS, με ευρυγώνιους φακούς, με φωτογραφικές δυνατότητες και με τεράστια ποιότητα, που ξεφεύγει από τα 1.080p. Τo αύριο είναι σίγουρα το 3D, και έτσι μόνο θα επιζήσει αυτή η κατηγορία.
Οι τρισδιάστατες βιντεοκάμερες εμφανίστηκεν το 2011, όπως και οι 3D φωτογραφικές μηχανές. Με τα 3D camcorder θα μπορούμε να γράφουμε 2x1.080p, για την αριστερή και δεξιά εικόνα. Και η ιστορία συνεχίζεται... στο 4Κ και στις action cams.
